به گزارش قدس خراسان، مدیرعامل آسایشگاه فیاض بخش صبح امروز در بازدید از موسسه فرهنگی قدس به مناسبت ایام منتهی به روز خبرنگار ضمن تبریک به دست اندر کاران این تحریریه به گفت‌وگوی اختصاصی با قدس پرداخت.یوسف کامیار با ذکر این نکته که هدف مدیران این آسایشگاه تنها نگهداری از معلولان نیست بلکه شکوفایی استعدادهای آن‌ها هم از اهداف این سازمان است، گفت: هر فرد درابتدای ورود خود به این مجموعه به وسیله تیم توانبخشی بررسی و برنامه ریزی می‌شود تا این فرد به یک سطح مشخص از توانمندی برسد. ما بیشترین تیم‌های معلولین در سطح کشور را داریم و حتی تعدادی از اعضای تیم ملی از اعضای تحت پوشش ما هستند و در رشته‌هایی مثل بسکتبال با ویلچر، تنیس روی میز، دوومیدانی یا رشته‌های هنری مثل نقاشی، خوشنویسی، تولید چرم و... فعالیت می‌کنند و در این عرصه‌ها افتخار آفرینی کرده‌اند.

وی ادامه داد: هرکس در هر زمینه‌ای استعداد داشته باشد چه در ورزش، هنر یا زمینه‌های تحصیلی از آن‌ها حمایت می‌کنیم تا به درآمد زایی و توانمندی برسند و بتوانند زندگی مستقلی داشته باشند. خوشبختانه بسیاری از آن‌ها در حال حاضر ازدواج کرده و صاحب خانواده هستند. باید از مردم و همکارانمان به خاطر حمایت‌هایشان از نظر مالی، تکنیکی و خدماتی تشکر کنیم. عضو هیئت مدیره آسایشگاه معلولین فیاض بخش مشهد با اشاره به چالش های موجود در حوزه حمایت از معلولان عنوان کرد: در گذشته وضعیت مالی آسایشگاه ما خوب بود اما در حال حاضربزرگترین چالش ما در حوزه مسائل مالی است. حدود ۲۰ درصد درآمد این آسایشگاه از طریق یارانه‌های دولتی است و ۸۰ درصد باقی مانده از طریق کمک مردم و خیران تامین می‌شود.

کامیار ادامه داد: سعی کردیم این بحران را با استفاده از ذخیره‌های مالی و فروش اموال خودمان برطرف کنیم اما بعد از کرونا این مسائل کمرنگ نشد و به دلیل تورم و مسائل اقتصادی همچنان به شکل سابق ادامه دارد و در حال حاضر باعث ایجاد بدهکاری برای ما شده است. به این دلیل که حدود ۸۰ درصد هزینه‌های آسایشگاه را مردم تامین می‌کنند در این زمینه به چالش برخورده‌ایم علاوه بر اینکه ارزش پول در حال حاضر کاهش پیدا کرده ومثل سابق هزینه‌ زیادی را تامین نمی‌کند.وی در رابطه با وضعیت مناسب سازی فضاهای شهری برای عبور و مرور معلولان گفت: البته این موضوع مربوط به مسئولان بهزیستی و در حوزه فعالیت های آنان است اما آنچه که ما با آن سر و کار داریم این است که هرچند فعالیت‌های خوبی در این رابطه انجام شده است، اما این حوزه توجه بیشتری را می طلبد. به عنوان مثال ما معلولی داریم که دانشجو است و به دلیل اینکه فضای ساختمانی دانشگاه برای حرکت ویلچر مناسب نیست؛ باید برای همین موضوع هزینه و نیروی انسانی قابل توجهی را صرف کنیم.

این نکته به ویژه در ساختمان‌های قدیمی بیشتر است و این ساختمان‌ها یا خیابان‌ها؛ نیازمند بازسازی برای این موضوع ویژه هستند. ضمن اینکه خیلی از فضاهای نوسازهم با اینکه برای عبور و مرور معلولان تهیه شده‌اند؛ مهندسی شده و مناسب نیستند. مثلا سطح شیبداری که عبور از آن برای انسان عادی هم کار دشواری است قطعا برای معلولان مناسب نخواهد بود. ضمن اینکه همه معلولان جسمی حرکتی نیستد و به هر حال ما افراد نابینا یا معلول با مشکلات دیگری هم داریم و باید به نیازهای این افراد هم توجه شود.